ปริศนาความตาย

บทนำ
รถเก๋งสีดำอมเทาถูกขับเคลื่อนไปบนถนนสายหลักระหว่างเมืองกรุงเทพและต่างจังหวัดอย่างช้าๆ ก่อนจะเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆโดยที่ผู้ขับขี่ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่สักนิดเดียวว่าอีกไม่นานจะมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับตัวเอง
รอบข้างของเขามีแต่ความมืดและเงียบเป็นเพื่อนเดินทางเท่านั้น
บนถนนไม่มีรถราวิ่งกันขวักไขว่เหมือนอย่างเช่นทุกๆวันราวกับว่าถนนเส้นนั้นจะเปิดทางให้กับเจ้าของรถได้ทำความเร็วได้เต็มที่โดยที่ไม่ต้องกลัวใครจะมาขัดขวาง
สายหมอกสีเทาเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆโดยที่เจ้าของรถที่แล่นอยู่บนถนนก็ไม่ทันได้สังเกตุ
มันเริ่มก่อตัวจากบางๆก่อนแล้วจึงเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
จากที่เคยมองเห็นทางข้างหน้าอยู่บ้างก็กลายเป็นมืดสนิท
“ โครม”
เสียงของรถเก๋งสีดำอมเทาชนกับอะไรบางอย่างก่อนที่มันจะพุ่งลงข้างทางแล้วหยุดสะหนิดนิ่งลงตรงนั้นนั่นเอง
รอบตัวของเขาบัดนี้เต็มไปด้วยสายหมอกหนาหนักและหนาวเย็นราวกับร่างของเขาอยู่ท่ามกลางคั่วโลกเหนือยังไงยังงั้น
“ วี้ด กรี๊ด”
เสียงของอะไรบางอย่างที่ฟังแล้วเหมือนกับเสียงของเปรดร้องขอส่วนบุญดังออกมาจากสายหมอกหนาหนักนั้น ฟังดูแล้วราวกับว่ามันกำลังจะเก้าออกมาแล้วจับเขาไปกินเป็นอาหารก็มิปาน
ร่างของเขาสั่นเทาด้วยความกลัวจับหัวใจ
เขาทิ้งร่างลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้าและหวาดกลัวกับสิ่งที่เขาได้ยิน
“ ฮือฮือ ผึบผับผึบผับ”
เสียงร้องของสัตว์บางชนิดดังอยู่เหนือยหัวของเขา เขาแหงนหน้าไปมองก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น เหนือหัวของเขาปรากดภาพของนกยักษ์ที่มีหน้าเป็นคนและตัวเป็นนก กำลังบินโฉบไปโฉบมาด้วยความรวดเร็ว ดวงตาของมันมีประกายไฟสีแดงจ้าพุ่งวาบๆร่างของเขายิ่งสั่นสะท้านหนักกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“ เราจะอยู่ตรงนี้หรือเดินไปข้างหน้าดี”
เขาถามตัวเองเบาๆด้วยความไม่แน่ใจ
“ ไปข้างหน้าดีกว่า
เพราะข้างหน้าอาจจะปลอดไพกว่าที่ที่เราอยู่ก็ได้”
เสียงของหัวใจบอกให้เขาทำตามที่มันบอก
เขาค่อยๆลุกยืนอย่างเชื่องช้าแล้วเก้าเท้าไปข้างหน้าด้วยความมั่นคง โดยที่มีเสียงของเจ้านกยักษ์บินล่อหลอกอยู่บนหัว และเสียงหวีดร้องที่เหมือนกับเสียงเปรดร้องขอส่วนบุญดังอยู่ข้างหน้า
“ หึ่งๆ”
เสียงที่เขาคุ้นเคยค่อยๆดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆไม่ใช่เพียงแต่เสียงเท่านั้นข้างหน้าของเขายังมีแสงสว่างของไฟอยู่อีกด้วย
เขาเดินตรงเข้าไปหาเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว บัดนี้เขารู้แล้วว่าเสียงนั้นดังมาจากรถเก๋งคันใหญ่สีดำอมเทานั่นเอง
ที่ด้านหน้าของมันพังยับเยินจากการกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าให้อย่างแรง
เสียงหึ่งๆที่เกิดขึ้นเนื่องจากเครื่องยนต์ยังทำงานอยู่นั่นเอง
เขาค่อยๆเดินไปมองดูที่กระจกตรงที่นั่งคนขับด้วยความหวั่นใจและหวาดกลัว
ทันใดนั้นเขาก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้า
ร่างที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่ตรงที่นั่งคนขับคือร่างของเขานั่นเอง
“ นี่เราตายแล้วหรือนี่”
เขารำพึงเบาๆแล้วทิ้งร่างลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวดในใจของเขา เขาตายเพราะอุบัติเหตุที่เกิดจากรถเก๋งคันนี้นั่นเอง
เขารู้ดีว่าอุบัติเหตุครั้งนี้เกิดจากการที่เขาไม่สามารถควบคุมรถของเขาได้
สาเหตุที่เขาต้องตายเขาเองไม่สามารถที่จะบอกกับใครได้นอกจากพี่สาวของเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าเขาถูกค่าตายด้วยฝีมือของใครบางคน ใครบางคนที่เขาเองก็จำไม่ได้แม้แต่หน้าของมัน
เขาก้มมองดูตัวเองอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจช้าๆด้วยความเสียใจ
หากเขาย้อนเวลาไปได้ เขาจะไม่โลพมากอีกแล้ว
เพราะความโลพมันทำให้เขามีจุดจบที่ไม่สวยแบบนี้
“ แว็บแว็บแว็บ” ความคิดความทรงจำของเขาค่อยๆแล่นช้าๆอยู่พายในหัวของเขาอย่างวุ่นวายและสับสน
เขารู้แล้วว่าเขาตายเพราะอะไรและตายเพราะใคร
แต่เขาจะทำอย่างไรหรือจะใช้วิธีไหนบอกให้โลกรู้ได้เล่า
ขณะที่เขายังสับสนและมึนงงอยู่นั้น
“ ฮ่าฮ่าฮ่า เหอเหอเหอ
ฮิฮิฮิ
เรามาต้อนรับน้องใหม่กันเถอะ”
เสียงหัวเราะที่ดังอยู่รอบๆข้างปลุกให้ปารมีต้องตื่นจากความคิดที่สับสนของตัวเองทันที
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร
และเขาควนจะจัดการกับคนผิดด้วยวิธีไหน
บัดนี้เขาคงต้องทิ้งเอาไว้ก่อน
เพราะสิ่งที่เขาควนทำในเวลานี้คือ
ปรับตัวให้เข้ากับโลกใบใหม่ของตัวเองให้ได้นั่นเอง